Verslag van de najaarsbezoeken.
Bij ons bezoek in oktober hebben we een gesprek gehad met de leidster van de gehandicapte opvang in de buurt van Chendu. Het gebouw was voorzien van een nieuw dak met de mogelijkheid er een verdieping tussen te bouwen in de toekomst. De ramen en kozijnen waren grotendeels vernieuwd en voorzien van dubbel glas
De begane grond was bouwkundig klaar en kan ver worden ingericht voor de opvang en begeleiding van gehandicapte mensen.
Vervolgens zijn we op bezoek geweest bij de Stichting Betania van de HCR waar we gekeken hebben in het kinderdag verblijf en ook de kinderen mee wezen ophalen die er die dag waren.
Zaterdagmorgen hebben we de samenkomst bijgewoond in het psychiatrische inrichting even buiten Bacau in Racaciuni een berg dorpje. Als de verpleegster me ziet moet ze meteen lachen, ik maak haar duidelijk dat we nu geen koeken komen baken.
Op de terug weg moesten we even stoppen bij het Kerkje van Racaciuni
De oudste die er naast woonde nam ons mee naar zijn huis en er moest mee gegeten worden zoals gewoonlijk in Roemenie.
Zondag morgen gaan we naar de kerk de dienst duurt ruim 3 uur opvallend is dat er zoveel jeugd aanwezig is zelfs kinderen van 3 jaar zitten rustig in de dienst.
Er zijn verschillende sprekers en groepen en families die zingen en getuigen.
De avond dienst is korter na 2 ½ uur zijn we weer buiten het is een gemis dat we de taal niet spreken.
Maandag gaan we naar de directeur van de school in Funda Racaciuni omdat onze tolk er bij is kunnen we een aardig gesprek voeren over het hoe en wat van de school.
Terug gaan we weer via Chendu we nemen ook een kijkje in de zoutmijn van Sovata wat heel indruk wekkend is.
Dan komt de terug reis naar huis.
Eind november is er een transport met spullen maar een chauffeur te weinig dus ga ik onverwachts naar Roemenie.
Tijdens het lossen hebben we tijd om wat te bezoeken in Bacau.
Jaco de andere chauffeur is voor het eerst in Roemenie zodat het voor hem allemaal nieuw is.
Het bezoek aan de psychiatrie is voor hem dan ook heel indrukwekkend. Omdat ik er nu op een door de weekse dag ben is de directeur er ook we zijn versteld over de vooruitgang die er steeds weer plaats vind.
Er worden kerstkaarten en kaarsen gemaakt maar ook een wollen gestikte deken werd er gemaakt met de hand.
Overal zien we mensen schoonmaken of opruimen het ziet er fris en schoon uit en we zien weer veel bekenden.
Terug in Bacau gaan we naar een gezin uit de kerk waar we in oktober ook waren geweest de foto’s die we toen gemaakt hadden van hun 6 kinderen heb ik gegeven niet wetend dat het jongste kindje kort na dat we waren weggegaan was overleden.
Dan is de taal barrière helemaal een ramp als je dit verdriet wat er zo vaak gebeurt van dicht bij mee maakt.
De foto was de enigste waar alle 6 kinderen samen op stonden.
Het enigste is dan dat je voor hen kunt bidden
Dan komt voor ons weer de tijd van vertrek naar huis, net voor de dikke sneeuw uit komen we behouden thuis.
Johan Flikweert